University College London (UCL) araştırmacıları tarafından yapılan bir çalışmaya göre, yakın zamanda stres geliştiren 50 yaş üstü kişilerde Parkinson hastalığına yakalanma riskinin, stres yaşamayanlara kıyasla en az iki kat daha yüksek olduğu ortaya çıktı.
Parkinson hastalığı dünya çapında en yaygın ikinci nörodejeneratif durum ve 2040 yılına kadar 14,2 milyon kişiyi etkileyeceği tahmin edilmektedir. Anksiyete, hastalığın erken evrelerinin bir özelliğidir.
British Journal of General Practice’de yayımlanan çalışmada, yakın zamanda anksiyete geliştirmiş 50 yaş üstü kişilerle daha sonra Parkinson hastalığı teşhisi konması arasında bir bağlantı olup olmadığı araştırıldı.
Ekip, 2008-2018 dönemine ait Birleşik Krallık birinci basamak verilerini kullandı. Ekip, 50 yaşından sonra anksiyete geliştiren 109 bin 435 hastayı değerlendirmiş ve bunları anksiyete geliştirmemiş 878 bin 256 eşleştirilmiş katılımcı ile karşılaştırmıştır. Araştırmacılar daha sonra uyku sorunları, depresyon ve denge bozukluğu gibi Parkinson özelliklerinin varlığını, anksiyete teşhisi zamanından Parkinson teşhisi tarihinden bir yıl öncesine kadar takip etti.
Araştırmacılar, hastalığın gelişme olasılığını etkileyebilecek faktörleri hesaba katmak için sonuçları ayarladıktan sonra, anksiyetesi olan kişilerde Parkinson’a yakalanma riskinin kontrol grubuna kıyasla iki kat arttığını tespit etti.
Ayrıca depresyon, uyku bozukluğu, yorgunluk, bilişsel bozukluk, hipotansiyon, titreme, denge bozukluğu, sertlik ve kabızlık gibi semptomların anksiyetesi olan kişilerde Parkinson hastalığı gelişimi için risk faktörleri olduğunu doğruladılar.
Çalışmanın eş lideri Juan Bazo Avarez, “Stresin ve bu özelliklerin 50 yaşın üzerinde Parkinson hastalığına yakalanma riskinin daha yüksek olmasıyla ilişkili olduğunu anlayarak, durumu daha erken tespit edebilmeyi ve hastaların ihtiyaç duydukları tedaviyi almalarına yardımcı olabilmeyi umuyoruz” ifadelerini kullandı.
Araştırmacılar, gelecekteki araştırmaların, yeni başlayan anksiyetesi olan 50 yaşın üzerindeki kişilerin Parkinson hastalığına yakalanma riskinin neden daha yüksek olduğunu ve hastalığın sonucunun anksiyetenin şiddetinden etkilenip etkilenmediğini incelemesi gerektiğine işaret ediyor.
